ไม่ได้เข้ามาอัพเดท บล็อคซะนาน หลังจากที่มัวแต่ยุ่งกับภารกิจต่างๆนาๆ
วันนี้พอมีเวลาเลยเข้ามาอัพข่าวสารซะหน่อย เนื่องด้วยเอมเพิ่งเปิดร้านขายของ
ผ่านเว็บไซต์ และก็มีลูกค้าสั่งของเข้ามา
และวันนั้นตอนพักเที่ยงของการทำงานหลักที่ออฟฟิศ เลยกลับไปเอาของที่จะส่งให้ลูกค้า
ซึ่งแพ็คใส่ซองเรียบร้อยแล้ว พอไปถึงที่เคาน์เตอร์ไปรษณีย์ปรากฏว่าเขาพัก 1 ชั่วโมง
เลยขี้เกียจรอก็เลยนั่งรถกลับมาออฟฟิศและมาแวะร้านเย็บผ้า เพื่อเอากางเกงที่ตัวเองซื้อ
มาแก้เพราะว่ามันหลวมไป ด้วยความที่ร้านแคบและหน้าร้านก็มีโต๊ะตัวหนึ่งวางอยู่
เอมจึงวางซองของที่จะส่งให้ลูกค้าไว้บนโต๊ะ แล้วตัวเองก็หันหน้าไปคุยกับช่าง
ว่าจะตัดกางเกงออกแค่ไหน ยังไง พอคุยเสร็จหันมาจะหยิบซองของเพื่อกลับไปออฟฟิศ
ปรากฏว่าของหายไป
พี่เจ้าของร้านก็ช่วยหาในร้านด้วย เผื่อเราลืมวางผิดที่ แต่ก็ไม่เจอเพราะถ้ามั่นหล่น
ลงจากโต๊ะ มันก็ควรจะอยู่บริเวณโต๊ะนั้นเพราะของมันก็มีน้ำหนักของมัน
และตอนนั้นก็ไม่ได้มีลมอะไรมาพัดให้มันปลิวไปได้ขนาดนั้น เค้าเลยตะโกนถาม
ร้านขายของ ที่อยู่ถัดไปอีกหน่อยว่า
"เห็นซองสีน้ำตาลมั้ย"
เค้าบอกว่าเห็นเด็กผู้ชายเตะซองสีน้ำตาลผ่านหน้าร้านเค้าไป
ทีนี้ล่ะใจหายเลยรู้สึกว่าความซวยมาเยือนแล้ว
เอมจึงตามไปถามที่วินมอไซค์ ที่เลยไปอีกหน่อย เขาก็บอกว่าเห็นมันเตะซองของ
ถ้ามถนนไปอีกฝั่งก็วิ่งตามไปอีก เจอวินอีกคนก็ถามเขาบอกว่าเห็นเด็กผู้ชาย 3-4 คน
เดินเตะซองมาแล้วมันก็ข้ามสะพานลอยไปอีกฝั่งแล้ว และแล้วสายตาเราก็เหลือบไปเห็น
พลาสติกกันกระแทกในซองตกอยู่ริมถนนด้านซ้ายมือ พอหันมาทางขวาก็เจอซองสีน้ำตาล
ที่จ่าหน้าถึงลูกค้าที่เราจะส่งของให้เขา อยู่ในสภาพที่ถูกฉีกขาดและแน่นอน
ของข้างในหายไปแล้ว
ตอนนั้นโมโหมากเลือดขึ้นหน้าเลย แบบว่าเจ็บใจมาก ไอ้เด็กเวรพวกนี้ถ้าตามไปเจอ
จะเอามันให้หนักเลย นิสัยเลวจริงๆ ต้องบอกว่ามันเป็นระยะเวลาแค่แป๊บเดียวเท่านั้น
ที่เราหันไปคุยกับแม่ค้า แต่พอหันมาของเราหายไปเลย สรุป ไม่มีของส่งให้ลูกค้า
ตัวเองก็เพิ่งเปิดร้านเสียความน่าเชื่อถืออีก อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร
ถ้ากูรู้ว่าพวกมึงเป็นใครกูเอาเรื่องแน่ไอ้หัวขโมย เลวแต่เด็กเลย
ค่าของอ่ะไม่เท่าไหร่แต่เจ็บใจนี่สิ กุยอมมะด้ายยยยยยย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น